Zeszłoroczny “Longlegs” z Cagem i tegoroczna “Małpa” to dowód na to, że Osgood Perkins albo się rozkręca albo ma dobry okres. Co prawda póki co udało mi się załapać tylko na “Małpę”, ale skutecznie zachęciła mnie do nadrobienia poprzedniego, często chwalonego filmu reżysera.
Mam z tym filmem mały problem. Strasznie korci mnie, żeby podsumować go jako ot, kolejny nieskomplikowany film o trudnej, młodzieńczej miłości, bo… tym dokładnie jest. Nie odkrywa przed nami żadnych prawd objawionych, których nie tłumaczono nam już milion razy ani nie zaskakuje zwrotami akcji czy meandrami fabuły.
Przyznaję się bez bicia: mam ogromną słabość do filmów z Paddingtonem, więc będzie to recenzja totalnie subiektywna z perspektywy fana nie tylko dwóch pierwszych części, ale też książek.
Przedziwny był to seans. Naprawdę przedziwny. Napisałbym, że trzeba to zobaczyć samemu, żeby zrozumieć, ale z drugiej strony nie mam sumienia zachęcać kogokolwiek do wybrania się na jeden z niewielu filmów w życiu, podczas których tak często zerkałem na zegarek.