House of Ashes to już trzecia część cyklu The Dark Pictures Anthology stworzonego przez studio Supermassive Games znanego również z między innymi świetnie przyjętej, ekskluzywnej dla konsol PlayStation gry Until Dawn. Są to bardziej interaktywne filmy, aniżeli gry, jednak z swojej niszy sprawdzają się naprawdę dobrze. Po interesującym Little Hope z chęcią zasiadłem do najnowszej odsłony. Czy jednak również w nią wsiąknąłem? Zapraszam do zapoznania się z moją opiną.
Każda z odsłon tego ciekawego cyklu grozy uderza w inny klimat i strachy z nim związane. House of Ashes opowiada o grupie amerykańskich żołnierzy wysłanych na misję do Iraku. Standardowa operacja wojskowa nieoczekiwanie jednak budzi uśpione w starożytnych ruinach pradawne zło. Tym razem zdecydowanie poczułem zmianę tonu z uwagi głównie na bohaterów. Nie mamy bowiem grupki zwykłych ludzi, którzy znaleźli się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie. Tym razem w niebezpiecznej sytuacji znajdą się zaprawieni w boju zawodowcy. Daje to miły powiew świeżości.
Historia jest prowadzona spokojnie i z wyczuciem. Gra stopniowo odsłania kolejne karty dotyczące zagrożenia z jakim przyjdzie się mierzyć bohaterom. I muszę przyznać, że podobała mi się ta początkowa atmosfera tajemnicy. A gdy z czasem odkryjemy kim są wrogowie, nie rozwadnia to klimatu. Motyw zmienia się w dobrze wykreowaną walkę o przetrwanie. Sam finał jest jednak dość zaskakujący i rozwiązanie może części graczy nie przypaść do gustu, acz osobiście mi pasowało i nie kłóciło się z ogólnym nurtem antologii.
Warto też coś więcej napisać o głównych bohaterach. Wydawałoby się, że postawienie na zwykłych żołnierzy wysłanych na misję eskalującą do walki o życie, nie nakreśli wystarczająco ciekawych charakterów. Nic bardziej mylnego. Relacje między uczestnikami tej „przygody” wypadają naprawdę ciekawie i prawdziwie. Mamy tu trójkąt miłosny między główną bohaterką graną przez Ashley Tisdale, a dwoma żołnierzami, gdzie jeden jest byłym mężem, a drugi nowym partnerem. Do tego jedną z grywalnych postaci jest żołnierz z Iraku, będący po przeciwnej stronie konfliktu. Nakładając na to zagrożenia o tle paranormalnym, podobne wątki dostają ciekawego kolorytu i mają oczywiście różne rozwiązania zależnie od podejmowanych przez nas decyzji.
No właśnie jeśli mowa o decyzjach. Jest to kluczowy i rozpoznawalny motyw promowany od początku cyklu The Dark Pictures Anthology. W House of Ashes też ich nie zabraknie. I trzeba przyznać, że można tu naprawdę poczuć późniejsze konsekwencje w zależności od tego jakich wyborów dokonywaliśmy. Od drobnych detali, po poważne zmiany w dalszym rozwoju wydarzeń. Wiele błędnych wyborów może doprowadzić do zgonów postaci. A i oczywiście nie zabrakło motywu w stylu „brak dokonania wyboru też jest jakimś wyborem”. Jak to gra nam sugeruje, musimy wybierać mądrze, jeśli nie chcemy doprowadzić do śmierci naszych bohaterów. Ogólnie rzecz biorąc cała gra będzie w zasadzie w większości opierała na tych decyzjach oraz okazjonalnych sekwencjach QTE. W tej części zrobiło się nawet jeszcze bardziej filmowo niż w poprzednich.
Opowieść będzie się toczyć w sieci jaskiń połączonej ze starożytnymi ruinami, a także w finale jeszcze głębszym kompleksem. I w tym aspekcie jestem jak najbardziej usatysfakcjonowany. Przemierzane groty są bardzo klimatyczne, a ogólnie panująca ciemność jeszcze potęguje poczucie zagrożenia. Bohaterowie w większości są wyposażeni w latarki, co pozwala nieco rozświetlać obszar, ale w gruncie rzeczy nie daje to wiele. Sama mechanika korzystania ze światła podczas mierzenia z broni jest ciekawa, ale poruszanie kamerą średnio przy tym działa i niekiedy mamy poczucie, że się gdzieś blokujemy.
Ogólnie graficznie całość prezentuje się bardzo ładnie. Dużą rolę gra tu powszechny mrok i wykorzystywanie dość nielicznych źródeł światła. Z modelami postaci jest różnie. Czasami wyglądają naprawdę dobrze, ale zdarzają się przypadki, gdy bohaterowie robią dziwnie nienaturalne miny, gdy mimika coś zazgrzyta. O warstwie dźwiękowej trudno powiedzieć coś więcej, bo mało co słychać. Granie podejrzanymi dźwiękami z mroku jednak sprawdzało się dobrze – podobnie jak praca aktorów. Szkoda tylko, że ponownie nie otrzymamy tu polskiej wersji językowej. Napisy w tego typu grach by się przydały i mogły zwiększyć liczbę potencjalnych odbiorców.
Co zaś tyczy się naszych ukochanych trofeów, mamy w zasadzie kolejną prostą do ugrania platynkę. Cieszy fakt, że znajdźki, podobnie jak w Little Hope, nie wymagają cudowania z wyborami, by móc je wszystkie zebrać. Jedynie ostatnia z nich wymaga pewnych większych starań. Tym razem z trofeów wymagających ścisłej uwagi przez całą grę, czyli wyborami serce/umysł mamy tylko pucharek za wybory związane z umysłem. A poza tym przyjdzie trochę powtarzać część rozdziałów, by zdobyć specyficzne pucharki dotyczące konkretnych wyborów. Mamy w grze kilka wyborów poziomu trudności odnośnie QTE, ale nie mają one wpływu na trofea.
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes to według mnie naprawdę udana odsłona cyklu. Może nie trafiła do mnie tak bardzo jak Little Hope, ale niewiele jej brakuje. Wprowadzenie doświadczonych żołnierzy to miła odmiana, a relacje między nimi są ciekawie nakreślone. Ciemne podziemia generują gęsty klimat potrzasku, a czyhające zło jest spokojnie i stopniowo budowane. Finał może nie zagrać każdemu, ale to już kwestia osobistych preferencji w takim gatunku. Dla graczy ceniących tego typu filmowe doświadczenia – jest to dzieło godne polecenia. Kawał solidnej opowieści w klimatach grozy.
Grę udostępnił wydawca