recenzja

Ilustracja do: Sonic Racing CrossWorlds – RECENZJA – Dynamiczny powiew świeżości

Sonic Racing CrossWorlds

„Gotta Go Fast”… myślę, że tę frazę kojarzy większość fanów Sonica. To motyw przewodni północnoamerykańskiej wersji Sonic X, a także tytuł piosenki, która pojawia się we wszystkich 78 odcinkach tego serialu.

Ilustracja do: Anno 117: Pax Romana – Recenzja – Nie rewolucja, a ewolucja

Anno 117 Pax Romana

Dziś zabiorę Was w podróż… ale to nie będzie zwykła podróż. Tym razem przeniesiemy się do starożytnego Rzymu czyli świata potęgi, marmuru i ambicji. Zwiedzimy wspaniałe miasta… o ile najpierw sami je zbudujemy.

Ilustracja do: Dying Light: The Beast – Powrót bestii z Techlandu

Dying Light: The Beast

Można powiedzieć, że polskie studio Techland wyspecjalizowało się w grach akcji o zombie w roli głównej. Choć zaczynali od Call of Juarez, to dopiero Dead Island i później pierwsza część Dying Light wyniosły ich do światowej czołówki. Co więcej, pierwsze Dying Light do dziś cieszy się wsparciem.

Ilustracja do: Małpa – Recenzja – Krwawe żarty

Małpa

Zeszłoroczny “Longlegs” z Cagem i tegoroczna “Małpa” to dowód na to, że Osgood Perkins albo się rozkręca albo ma dobry okres. Co prawda póki co udało mi się załapać tylko na “Małpę”, ale skutecznie zachęciła mnie do nadrobienia poprzedniego, często chwalonego filmu reżysera.

Ilustracja do: Anora – Recenzja – W pogoni za szczęściem

Anora

Sean Baker powraca ze swoim kolejnym dziełem. Tym razem dostajemy z pozoru prostą opowieść o Kopciuszku, która z czasem odkrywa swoją wielowątkową historię. „Anora” jest filmem niezwykle poruszającym i dojrzałym emocjonalnie. Nie dostajemy tutaj prostej opowiastki o biednej dziewczynie zakochującej się w synu bogacza.

Ilustracja do: Kina & Yuk – Recenzja – Miłość ponad wszystko

Kina $ Yuk

Na wstępie trzeba zaznaczyć, że Kina & Yuk to kino skierowane głównie dla młodszych odbiorców. Nie jest jednak tak, że starsi widzowie nie znajdą niczego dla siebie. Mamy tu w końcu do czynienia z historią o miłości, która wydaje się być uniwersalna niezależnie od naszego wieku.

Ilustracja do: W pokoju obok – Recenzja – W obliczu końca

W pokoju obok

Gdy ogłoszono pierwszy anglojęzyczny film Pedra Almodovara, cały filmowy świat wstrzymał oddech. Reżyser, który przez lata dostarczał nam świetne produkcje, wreszcie pełnoprawnie wkroczył w świat Hollywood. Pomóc w tym miał mu duet uznanych aktorek, jakimi niewątpliwie są Julianne Moore i Tilda Sweenton.

Ilustracja do: Konklawe – Recenzja – Homo Deus

Konklawe

Po oscarowym „Na zachodzie bez zmian” Edward Berger zabiera nas w podróż do Stolicy Apostolskiej, by ukazać nam świat pełen intryg, spisków i ludzkiej ułomności. Gdy umiera papież zbiera się tytułowe Konklawe. Ma ono na celu wybrać następcę, który zasiądzie na tronie Piotrowym.

Ilustracja do: Wybraniec – Recenzja – Złoty chłopiec

Wybraniec

Gdy w Stanach Zjednoczonych zaczyna się gorączka przedwyborczych kampanii, Ali Abbasi – reżyser iranśko-duńskiego pochodzenia serwuje nam film o wczesnych latach działalności jednego z kandydatów – Donalda Trumpa. „Wybraniec” zabiera nas w podróż przez brutalny i bezwzględny świat amerykańskiego kapitalizmu.

Ilustracja do: The Dead Don’t Hurt – Recenzja – Cisza Dzikiego Zachodu

The Dead Don't Hurt

Choć westerny opowiadały nam rozmaite historie skupione na akcji, tak dawno nie spotkaliśmy się z kameralnym melodramatem osadzonym w tych realiach. Takie właśnie dzieło serwuje nam Viggo Mortensen w swoim najnowszym filmie „The Dead Don’t Hurt”. Ukazuje on opowieść o miłości, stracie czy zemście, a to wszystko w realiach dobrze nam znanego dzikiego zachodu.

Ilustracja do: Armand – Recenzja – Zawiłe ścieżki prawdy

Armand

Norweskie kino słynie z serwowania nam kameralnych dramatów psychologicznych. Nie inaczej jest w przypadku „Armand”. Pełnometrażowy debiut Halfdana Ullmanna Tøndela wydaje się czerpać pełnymi garściami z dokonań poprzedników. W wyniku czego dostajemy ciekawą opowieść, która w osobisty sposób porusza ważne społecznie tematy, dokładając do tego spójny wizualnie obraz i angażujące dialogi.

Ilustracja do: Eternal – Recenzja – 90 minut męczarni

Eternal

Czy połączenie sc-fi i obyczaju ma sens? Kilka lat temu Christopher Nolan w swoim „Interstellar” pokazał, że przemycanie takich wątków jest jak najbardziej na miejscu. Potrafi to wręcz naprawdę wzmocnić siłę emocjonalną filmu. Czy reżyser Ulaa Salim w swoim „Eternal”, podobnie jak kilka lat temu Nolan podołał takiemu zadaniu?   FABUŁA Historia jest absolutnie banalna.