Uzupełnienie trylogii Deponia jest dokładnie tym, czego można się było po tym tytule spodziewać. Deponia Doomsday nie zawodzi pod kątem zagadek, humoru i fabuły. Tym razem Rufus i kompania rzuca się w wir podróży w czasie, powodując trochę za dużo pętli czasowych i paradoksów.
W czwartej części serii Deponia Rufus i gromadka starych znajomych rusza w czasoprzestrzenną przygodę. Tym razem deweloperzy oszczędzili nas przed zbędnymi znajdźkami ale dołożyli jedno żmudne trofeum. Mimo to, platynka, jak to często bywa w przygodówkach, raczej prosta.
Wciągająca intryga, interesujące postacie. Bardzo dobrze zapowiadająca się gra obarczona niestety poważnymi problemami technicznymi i brakiem szlifów. Mimo wszystko warto spróbować.
Pomysł na The Occupation to coś, z czym nie spotkałem się do tej pory. Gra bierze garściami z wielu gatunków i miesza je w bardzo oryginalny sposób.
Flo i Bulder? Pi i Sigma? Dwaj przybysze z innej planety potrzebują Twojej pomocy, aby dostać się na szczyt góry. Pode sprawdzi Twoje zdolności platformowe, zaskoczy Cię zagadkami i opakuje wszystko w atmosferyczną opowieść o przyjaźni. Pode wzięło mnie znienacka.
Kilka godzin żółto-niebieskiego świecenia wystarczy, aby odblokować wszystkie trofea w Pode.
Bez platyny, złota czy nawet jednego srebra. Ale 20 brązowych trofeów można w tej grze zdobyć śpiewająco. Informacje ogólne: Stopień trudności wbicia platyny: 1/10 Liczba trofeów: x0/ x0 / x0 / x20 Liczba trofeów offline: 20 Liczba trofeów online: 0 Minimalna liczba przejść: 1 Trofea możliwe do przeoczenia: BRAK Zglitchowane trofea: Lightning Strike x25!!! (naprawione w wersji 1.0.
O Wandersong przed premierą nie wiedziałem tak naprawdę nic. Kilka dni wcześniej zobaczyłem trailer na kanale YouTube PlayStation i coś popchnęło mnie do sięgnięcia po właśnie ten tytuł. Po morderczym skradaniu się w Hitmanie 2 i ostrym machaniu rękami w Beat Saber Wandersong jest grą, która była mi w tym momencie potrzebna.
Na Beat Saber byłem nakręcony od razu, gdy usłyszałem o co chodzi w tej grze. Mimo iż nie jestem znawcą gier muzyczno-rytmicznych, osadzenie ich w wirtualnej rzeczywistości i wyposażenie gracza w miecze świetlne podsyciło mój apetyt. Beat Saber powala swoją prostotą a jednocześnie bardzo dokładną implementacją najważniejszej mechaniki w grze.
Mała myszka, o imieniu Quill, oczarowała wszystkich gdy po raz pierwszy powitała nas z ekranu podczas konferencji E3 w 2017 roku. Od tego czasu o tej słodkiej bohaterce nie było dużo słychać, a tymczasem zakradła się ona na nasze konsole pod koniec lutego jako protagonistka gry Moss.
Tytuł The Sexy Brutale słyszałem obijał mi się o uszy odkąd gra została opublikowana w kwietniu. Od początku czułem, że jest to coś, co szybko powinno zagościć na mojej konsoli, lecz krótkie fragmenty gameplay’u, które miałem okazję obejrzeć nie przekonywały mnie do sięgnięcia po ten tytuł.
Gdy SUPERHOT Team wydali swoją grę w styczniu 2016 roku, od razu pojawiła się na moim radarze i to nie tylko dlatego, że studio znajduje się w moim pięknym mieście Łodzi. Gra opiera się na nowatorskim pomyśle, polegającym na tym, że czas idzie do przodu tylko wtedy, gdy gracz się porusza.