Najbardziej znienawidzony film tego roku doczekał się swojego wydania na Blu-ray. Wonder Woman 1984 tak bardzo podzieliła widzów, że osobiście znam ludzi, którzy pokłócili podczas wymiany zdań o nowych przygodach bohaterki, w którą wciela się nie kto inny, jak zjawiskowa Gal Gadot.
Titanic ponownie ożył, by za blisko 200 minut znowu znaleźć się na dnie oceanu. Kto nie oglądał tego filmu, niech się wstydzi – tak, tak po prostu. Niepodważalna klasyka kina, która dla wielu hejterów jest tylko tanim romansidłem, to jedna z największych i najlepszych produkcji, która kiedykolwiek powstała.
Kiedy Disney powoli „wyniszczał” serię Star Wars, stawałam za nim murem, tłumaczyłam, szukałam pozytywnej strony wizji reżysera – starałam się dobrze bawić na seansie, ale to co studio zrobiło z moją ulubioną animacją po prostu przechyliło czarę goryczy i w tym momencie daję upust emocjom.
Filmy Nolana są klasą samą w sobie. Można nie lubić jego stylu, jednak za każdym razem trzeba docenić pomysł, wykonanie oraz serce włożone w każda klatkę filmu.
Kino francuskie jest dosyć specyficzne. Nie każdy podobno jest w stanie dostrzec jego piękno, ale gdy już się je zobaczy, to ciężko się od niego oderwać. Nie inaczej jest z filmem „Małe szczęścia”, który (bez najmniejszej wątpliwości) będzie jednym z moich ulubionych tytułów obejrzanych w tym nowym roku.
Serial z dzieciństwa, wspomnienia, nostalgia – każdy dzieciak w latach 90-tych oglądał w telewizji tę niezwykle popularną i świetnie zrealizowaną serię o tytule „Scooby-Doo”. Dosłownie wszyscy znali bohaterów, piosenkę z czołówki, oryginalny wóz czy charakterystyczny ubiór bohaterów. Trudno odmówić produkcji magii, aury tajemniczości i oryginalności.
Uwielbiam stare horrory. Posiadały one niezwykłą umiejętność zaburzenia poczucia bezpieczeństwa u widza i podczas ich oglądania po prostu ma się dziwnie poczucie niepokoju. W tym roku mamy możliwość zagłębić się w świat kontynuacji klasyki kina – „Lśnienia”. To właśnie „Doktor Sen” króluje w stawce najlepszych horrorów 2020.
Jestem świeżo po seansie nowego filmu „Doktor Dolittle”. Nie, to nie jest kolejna komedyjka z Eddiem Murphym. Nowa, odświeżona opowieść o medyku kochającym zwierzęta to bardzo przyjemny, pozytywny film i świetna zabawa dla całej rodziny. Premiera niestety przypadła na początek epidemii i dopiero teraz po otrzymaniu wydania Blu-ray mogłam zapoznać się z tą produkcją.
Pierwsze części Star Warsów są kultowe i bezsprzecznie pełnią rolę „wskaźnika” względem kolejnych produkcji. Boli najbardziej to, że kolejne filmy były po prostu bardzo niespójne. „Drugą” trylogię położyła fatalna gra aktorska, okropnie sztuczne efekty specjalne i „koncepcja midichlorianów” jako źródła mocy. Mankamentem produkcji „Gwiezdne wojny: Skywalker.
Animacja Naprzód była dla mnie bardzo dziwnym doświadczeniem i trudno mi jednoznacznie określić, jakie wrażenie na mnie wywarła. Uczucia mam mocno mieszane. Pixar niekoniecznie do mnie przemawia, los nie obdarzył mnie zamiłowaniem np. do serii Toy-Story, która mnie najzwyczajniej – od dziecka – nudziła.
Do nowej animacji Rodziny Adamsów podchodziłam sceptycznie. Dotychczasowe filmy niespecjalnie mnie zachwyciły. Pojawiła się kolejna odsłona demonicznej rodzinki – mówię sobie – dam animacji szanse. Jednak żałuję – był to chyba najgorszy seans odkąd obejrzałam w bólach i konwulsjach ostatnie Power Rangers. Rodzina Addamsów to film bardzo nieudany.
„O Yeti!” można śmiało nazwać najsłabszym produktem wypuszczonym ostatnio przez studio DreamWorks. Po rewelacyjnym zwiastunie nie spodziewałam się tak słabej, tak niedopracowanej animacji. Nie chodzi wcale o warstwę wizualną – która jest po prostu bardzo dobra, ale o infantylną, nudną, przewidywalną i mało odkrywczą fabułę.