Są świętości z dorobku Disneya, które zdecydowanie nie powinny być „odświeżane”. Nowa wersja Króla Lwa tzn. ta aktorska, zdecydowanie nie przypadła mi do gustu. Nie jest to wina scenariusza czy wykonania, po prostu nowa wersja jest – poza małymi wyjątkami – wierną kalką animacji.
Do sklepów trafiło już polskie Blu-ray filmu „Yesterday”, więc jak już Was zdążyliśmy przyzwyczaić, zabieramy się za ocenienie samego filmu, jak i wydania pudełkowego. Jak pewnie wiecie jest to produkcja, która dużo czerpie z twórczości jednego z najsławniejszych zespołów muzycznych – The Beatles.
Co za dużo, to niezdrowo. Zdanie to idealnie wpisuje się w sagę „Obecność”, która zaczyna przypominać „Modę na Sukces”. Studio zamiast skupić się na robieniu filmów w większych odstępach czasu – a po po prostu bardziej dopracowanych – wypuszcza tasiemce, które nie mają żadnej wyrazistości.
Odświeżony, bardziej przypakowany Godzilla powraca na filmowe salony i chociaż wydawać by się mogło, że widzowie czują przesyt w kategorii filmów z potworami, tak można z pełną świadomością stwierdzić, że druga część filmu to to, o co nie prosiliśmy, ale na co w głębi duszy czekaliśmy. Bo bądźmy szczerzy – Godzilli nigdy za wiele.
Szczyt popularności Pokémonów przypadał na lata 90-te, czyli w okresie mojego dzieciństwa. W czasie, gdy dopiero rosła popularność domowych PC-tów, gameboyów, a nokia 3310 była marzeniem każdego dzieciaka – niezwykłą popularnością cieszyły się małe stworki z Japonii. Każdy zbierał karteczki do segregatora z wizerunkami pokemonów czy niezwykle popularne tazos (nie ukrywam – miałam dosłownie wszystkie).
Porażka. To jedno słowo idealnie oddaje klimat zaserwowany nam w najnowszej odsłonie X-Menów tj. Mrocznej Phoenix. Po bardzo dobrym zakończeniu sagi – Loganie, z niewiadomych dla mnie przyczyn – zapewne finansowych – twórcy zaserwowali nam fabularnego gniota. Na nic zdaje się gwiazdorska obsada, przy tak okropnym scenariuszu i fatalnym w moim odczuciu montażu.
Disney prezentuje bardzo dobrą passę, odświeżając stare, dobre klasyczne animacje. Ich adaptacje filmowe utwierdzają mnie w przekonaniu, że nie tylko są szalenie aktualne i niosą za sobą uniwersalne wartości, ale także rewelacyjnie oddają klimat współczesności. Odgrzewane kotlety Disneya są wyborne i serwowane na złotej tacy.
Znalezienie swojego „ja” nie należy do najprostszych momentów w życiu każdego z nas. Często też bywa tak, że gdy zdamy już sobie sprawę z tego jacy jesteśmy, społeczeństwo wymusza na nas zmiany.
Do fanek wrestlingu nie należę, chociaż w latach młodzieńczej wolności często na telewizorze kineskopowym odpalone było WWE na Nintendo 64. „Na ringu z rodziną” do zaszczytnego grona ulubionych filmów nie wejdzie, a nawet wręcz przeciwnie – jedna z niewielu produkcji z tego roku, których będę unikać za wszelką cenę.
Depresja to temat dosyć często poruszany w Hollywood. Nic w tym dziwnego – przecież to choroba cywilizacyjna naszych czasów, a z dnia na dzień staję się coraz większym problemem. Filmów było sporo, ale większość z nich opiera się albo na genezie problemu, albo samym stadium przechodzenia przez ciężki okres.
Filmów z okresu drugiej wojny światowej jest sporo, ale tych naprawdę wybitnych jednak niewiele – szczególnie jeżeli popatrzymy na ostatnie 20 lat. Gdy już pojawi się jakaś perełka, jak np.
Po ponad 20 latach saga Marvela zatoczyła koło. Jest to zarówno pewien koniec wieloletnich zmagań bohaterów i uwieńczenie historii, ale i preludium i fundament pod ich dalsze losy. Punktem kulminacyjnym przygód była potyczka z bezwzględnym tytanem Thanosem, który uknuł złowieszczy plan zdobycia kamieni nieskończoności i „wyzbycia się” połowy istnień we wszechświecie.