Poniżej lista naszych recenzji.
FIFA 19 – czyli kolejny rok, kolejna gra piłkarska od EA Sports. Przychodzi wrzesień i wiele graczy nie może się już doczekać, by sięgnąć po nową kopię tej produkcji. Dla niektórych kompletna strata pieniędzy, dla innych jedyny dobry powód, dla którego warto grać na konsolach i PC.
Jako hardcorowy gracz nie jestem jakimś wielkim fanem gier niezależnych. Przeważnie ogrywam większe produkcje, przy których spędzam zawsze sporo czasu. Ale nadchodzi taki moment w życiu każdego gamera, gdy człowiek jest zmęczony od tytułów AAA i z chęcią zagrałby coś innego. Coś co ma oryginalną tematykę oraz po prostu ciekawie się prezentuje.
Homefront: The Revolution to kontynuacja uwielbianej (bądź nienawidzonej) produkcji z 2011 roku. Mam z tą grą naprawdę duży problem. Z jednej strony została wypuszczona w fatalnym stanie pod względem płynności, a z drugiej strony… To wcale nie jest zły tytuł. Naprawdę.
Jako orędownik najlepszej konsoli na rynku, PS Vita, posmutniałem, gdy dowiedziałem się, że seria Gravity Rush wyprowadza się na stałe z wyspy Vita i przenosi się do metropolii PS4.
Tak, jest to oryginalne tłumaczenie jednej z ekip w grze (oryg. „Shift Lock”). Nie wiem kto to zatwierdził, a przede wszystkim co autor miał na myśli, ale tego typu kwiatki to tutaj norma. Takim o to „przyjemnym” akcentem płynnie przechodzimy do opinii odnośnie najnowszej produkcji studia Ghost i EA. Studio Ghost przejęło obowiązki po Criterionie.
My się już chyba gdzieś widzieliśmy? Z małymi botami po raz pierwszy spotkałem się 29 listopada 2013 roku, gdy podłączyłem w domu świeżutką konsolę PS4. Zadaniem The Playroom było rozreklamowanie rozwiązań proponowanych przez nowy sprzęt, takich jak integracja z kamerą czy panel dotykowy na kontrolerze.
Zwieńczenie trylogii! Nie jestem fanką dwóch poprzednich części przygód Tomb Raider. Ciężko mi było przebrnąć przez sam wątek fabularny, nie mówiąc już podchodzeniu do calakowania. Nie podobała mi się ta ciemna oprawa, stosunkowe duże oparcie gry na zabijaniu przeciwników i mówiąc krótko – po prostu szybko się znudziłam.
Transference od początku intrygowało swoim istnieniem, gdyż było współtworzone przez SpectreVision, studio produkcji filmowej, którego jednym z założycieli jest znany aktor Elijah Wood. Próby łączenia gier z filmami pojawiały się już od dawna, tak naprawdę odkąd do głosu doszły nośniki optyczne, mogące pomieścić odpowiednią ilość danych.
Jak pewnie większość z Was pamięta, nie byłam do końca zadowolona z rozgrywki, jaką oferowała czwarta odsłona serii „Uncharted”. Stosunek wspinaczek, biegania, jeżdżenia i strzelania był tak źle wyważony, że nie sposób do tej gry wracać więcej niż raz. Tymczasem, twórcy zaserwowali nam dodatek, długości pierwszych przygód Nathana Drake’a.
Nie jestem wielkim fanem gatunku ‚symulator chodzenia’ (używam tego określenia w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu). Lubię, jak oprócz historii, gra posiada też elementy mechaniczne, które wymagają zręczności w palcach lub zręczności w głowie.
Być może jestem w mniejszości, ale nie miałem dużych problemów z pierwszą odsłoną Watch Dogs. Nie przeszkadzało mi ani ‚niewierne’ odwzorowanie Chicago, ani marudny główny bohater – Aiden Pierce.
My Brother Rabbit to najnowsza gra polskiego studia Artifex Mundi. Nazwę tego zespołu kojarzyłem do tej pory z grami z gatunku HOPA (Hidden Object Puzzle Adventure), któremu dość blisko do uwielbianych przeze mnie przygodówek point’n’click.