Na nieco miesiąc przed startem sezonu NBA, wszyscy fani koszykarskiej serii od 2K mają możliwość powrotu na amerykańskie parkiety i zagrać kolejny raz w “prawie” tę samą grę. Taki urok tych sportowych, ale to gracze głosują portfelem i skutecznie uświadamiają potężnego wydawcę, że obrana droga jest słuszna.
Recenzuje sporo. Trochę tu, trochę tam, ale cały czas ocieram się o nowe tytuły. Zdarzają się przypadki, że gra już na pierwszych metrach podpowiada mi, że będzie przygodą nie dla mnie, a i natłok premier jeszcze mocniej utrudnia wgryzienie się w nią.
Cześć! Mamy dla Was 3 podwójne bilety na premierowy film „Eden”. Prawdziwa historia grupy śmiałków, którzy szukając raju znaleźli piekło. Gwiazdorska obsada, epicki rozmach i szokująca intryga w dramatycznej opowieści o ucieczce od cywilizacji. Niemiecki lekarz i myśliciel Friedrich Ritter osiedla się wraz z kochanką na bezludnej wyspie w archipelagu Galapagos.
Seria małych koszmarków powinna być już wszystkim doskonale znana. To gry z gatunku zwanego cinematic platformer, choć zgrabnie też odnajdują się w jego łamigłówkowej/puzzle odmianie. Schemat gry pozostał niezmieniony na przestrzeni wszystkich części i obrazuje nam koszmar oglądany oczami dziecka.
Choć gaming przynosi znacznie większe dochody niż Hollywood czy branża muzyczna, to paradoksalnie nie ma w nim aż tylu gwiazd. Są osoby rozpoznawalne, studia szanowane… jest też i on – Hideo Kojima. Ceniony za swoją odmienność, skłonność do innowacji i zamiłowanie do zaskakiwania graczy. Nie robi gier według znanych szablonów, a celebruje przełamywanie ich.
Tak jak w tytule recenzji, te 10 lat produkcji minęło szybko, ale nie przyniosło żadnych realnych efektów. Nawet wzięcie projektu przez PlayStation pod swoje skrzydła niczego nie zmieniło, bo Lost Soul Aside to produkt co najwyżej średni, a momentami wręcz pokazujący, jak źle można wymierzyć siły studia na zamiary.
CarX Street to samochodowa gra wyścigowa w otwartym świecie czerpiąca inspirację z serii takich jak Test Drive Unlimited, czy Forza Horizon. Jest to tytuł nieco mniejszego kalibru i bez licencji, ale nadrabiający dobrym modelem jazdy i ładnie zaprojektowaną mapą gry pełną rozmaitych wyścigów.
Co można napisać o grze, którą każdy zna? Co można napisać o tytule, który stał za popularnością pewnego modelu rozgrywki przez następne lata? Trudno o gracza, któremu Marcus Fenix byłby obcy. Jeszcze trudniej o tego, który w ogóle nie słyszał o Gears of War.
Jeśli jest coś, czego nienawidzę w gamingu, to symulatory chodzenia. Ich tempo mnie dusi od środka, ich wtórność przyprawia o ból głowy – taki realny, podyktowany chorobą symulatorową. Pech chciał, że za dzieciaka lubiłem survival horrory, a gatunek grozy mocno się rozsiadł w szponach żmudnego chodzenia i często zapomina o swoich przetrwalnikowych korzeniach.
Until Dawn Remake to odświeżone wydanie tego filmowego horroru pojawiające się na konsoli PS5 przy okazji portu na PC. Znajdziemy tu pewne zmiany w postaci nowego systemu poruszania się, totemów, czy zmienionej reżyserii scenek. W głównej mierze poprawione zostały etapy związane z eksploracją. Pod kątem pucharków mamy podobny zestaw, ale jednak zawierający znaczące różnice.
Jako absolutny fan pierwszej, wydanej w 2002 roku “Mafii”, z dumą i satysfakcją ogłaszam, że marka wróciła do swoich korzeni. “Mafia: The Old Country” to bardzo dobra gra, która stawia na historię, bohaterów i staje naprzeciw dzisiejszym trendom. Jest to ryzykowne i ma sens tylko wtedy, gdy tytuł obroni się jako całość.
Zazwyczaj w kąciku piszę o grach mniejszych lub tych, których nie skończyłem. Trafiają się jakieś early accessy lub gry, gdzie po prostu świadomie wymiękłem. Wciąż staram się tam zawrzeć jak najwięcej informacji oraz swoich spostrzeżeń, ale nie są to recenzje. Ot, zwykłe pitu-pitu dla chętnych.